مهم‌ترین مشخصات فنی برش‌های سنگین

برش‌های سنگین یا Heavy Cuts نوعی فرآورده نفتی هستند که از پالایش نفت خام به دست می‌آیند. این فرآورده‌ها دارای وزن مولکولی بالا و نقطه‌جوش بالا هستند و در صنایع مختلف، از جمله صنعت پتروشیمی، صنعت رنگ و رزین، صنعت لاستیک و صنعت روانکاری استفاده می‌شوند.

برای تولید و خریدوفروش برش‌های سنگین، لازم است که مشخصات فنی آنها را به‌خوبی بدانید. در این مقاله، ما مهم‌ترین مشخصات فنی برش‌های سنگین را شرح داده و نحوه اندازه‌گیری و کاربرد آنها را توضیح می‌دهیم.

 تقطیر

یک فرآیند جداسازی اجزای یک مخلوط بر اساس نقطه‌جوش آنها است. تقطیر برای تعیین محدوده جوش، عملکرد، و کیفیت فرکشن‌های مختلف برش‌های سنگین، مانند نفتا، کروزین، گازوئیل، و باقیمانده، استفاده می‌شود. تقطیر می‌تواند در شرایط جوی یا خلأ انجام شود که بستگی به فرارپذیری اجزا دارد.

 چگالی

چگالی یکی از مشخصات فنی برش‌های سنگین است که نشان‌دهنده حجم و جرم آنها است. چگالی با واحد گرم بر سانتی‌متر مکعب (g/cm3) یا کیلوگرم بر مترمکعب (kg/m3) اندازه‌گیری می‌شود. چگالی برش‌های سنگین به عوامل مختلفی، از جمله نوع نفت خام، روش پالایش، دما و فشار بستگی دارد. چگالی برش‌های سنگین را با استفاده از دستگاه‌های خاص، به نام هیدرومتر (Hydrometer) اندازه‌گیری می‌کنند. هیدرومتر یک لوله شیشه‌ای است که در آب شیرجه می‌زند و با خواندن علامت روی آن، چگالی را نشان می‌دهد. چگالی برش‌های سنگین برای تعیین خصوصیات فنی آنها مهم است.

نقطهٔ اشتعال

آزمون نقطه اشتعال یک روش آزمایشگاهی است که برای تعیین دمایی که در آن یک ماده قابل‌اشتعال با هوا مخلوط می‌شود و با یک منبع احتراق، آتش می‌گیرد. این آزمون برای ارزیابی خطرات و خصوصیات مواد سوختنی مانند نفت، گاز، الکل، و غیره استفاده می‌شود. برای انجام آزمون نقطه اشتعال، روش‌های مختلفی وجود دارد که بسته به نوع ماده، دما، فشار، و استاندارد موردنظر انتخاب می‌شوند. برخی از روش‌های رایج آزمون نقطه اشتعال عبارت‌اند از:

• روش روباز کلیولند (Cleveland open-cup method): در این روش، نمونه را در یک ظرف سربازی قرار داده و با گرمایش تدریجی، دمای آن را افزایش می‌دهند. سپس با عبور یک شعله از روی سطح نمونه، دمایی که در آن نمونه آتش می‌گیرد را به‌عنوان نقطه اشتعال ثبت می‌کنند. این روش برای نمونه‌های با نقطه اشتعال بالاتر از ۷۹ درجه سانتیگراد مناسب است.

• روش سربسته پنسکی-مارتنز (Pensky-Martens closed-cup method): در این روش، نمونه را در یک ظرف سربسته قرار داده و با گرمایش تدریجی، دمای آن را افزایش می‌دهند. سپس با واردکردن یک شعله به فضای سربسته، دمایی که در آن نمونه آتش می‌گیرد را به‌عنوان نقطه اشتعال ثبت می‌کنند. این روش برای نمونه‌های با نقطه اشتعال پایین‌تر از ۴۰ درجه سانتیگراد مناسب است.