انواع روش های سوخت رسانی به کشتی ها

کشتی ها یکی از وسایل حمل و نقل بزرگ و پرمصرف در جهان هستند که برای انتقال افراد و کالاها بین نقاط مختلف استفاده می شوند. کشتی ها برای حرکت نیاز به سوخت دارند که معمولا از نوع نفت سنگین یا فول اویل است. سوخت رسانی به کشتی ها یک عملیات حساس و پرخطر است که باید با رعایت استانداردهای ایمنی و زیست محیطی انجام شود.

سوخت رسانی به کشتی ها را می توان به دو دسته تقسیم کرد: سوخت رسانی در بندر و سوخت رسانی در دریا. در سوخت رسانی در بندر، کشتی در حال توقف در بندر است و سوخت را از طریق لوله های زیر زمین یا خودروهای حامل سوخت دریافت می کند. در سوخت رسانی در دریا، کشتی در حال حرکت در دریا است و سوخت را از طریق یک کشتی دیگر که به عنوان تانکر سوخت عمل می کند دریافت می کند. هر دو روش دارای مزایا و معایب خود هستند که در ادامه به آنها می پردازیم.

سوخت رسانی در بندر

سوخت رسانی در بندر یک روش رایج و امن برای تامین سوخت کشتی ها است. در این روش، کشتی در بندر مورد نظر توقف می کند و با استفاده از لوله های زیر زمین یا خودروهای حامل سوخت، سوخت را از انبارهای سوخت بندر دریافت می کند. این روش دارای مزایای زیر است:

• امنیت بالا: احتمال وقوع حادثه یا نشت سوخت در این روش کم است و در صورت بروز مشکل، می توان به راحتی اقدامات لازم را انجام داد.

• هزینه پایین: هزینه حمل و نقل سوخت در این روش کم است و نیاز به پرداخت هزینه برای تانکر سوخت نیست.

• زمان کم: زمان لازم برای سوخت رسانی در این روش کم است و معمولا در زمان تخلیه یا بارگیری کالا صورت می گیرد.

اما این روش دارای معایب زیر نیز است:

• محدودیت منابع: منابع سوخت در بندرها محدود هستند و بستگی به تولید و عرضه نفت خام دارند. در صورت بروز تحریم یا قطع ناگهانی عرضه، ممکن است کشتی ها با کمبود سوخت مواجه شوند.

• محدودیت قوانین: قوانین و مقررات مختلف در خصوص سوخت رسانی به کشتی ها در بندرها وجود دارند که باید رعایت شوند. برای مثال، بعضی از بندرها محدودیت در خصوص نوع یا مقدار سوخت قابل تحویل به کشتی ها دارند.