تاثیر سولفورزدایی از نفتا بر کیفیت و بازده سوخت

سولفورزدایی حرارتی

سولفورزدایی حرارتی یک فرآیند فیزیکی است که در آن نفتا با حرارت زیاد (حدود 500-400 درجه سانتی گراد) و فشار پایین (حدود 5-1 اتمسفر) به محصولات با زنجیره کربن کوتاه تر تجزیه می شود. در این فرآیند، سولفور به صورت گاز هیدروژن سولفید (H2S) جداسازی شود. در این فرآیند، کارایی سولفورزدایی حدود 50-30 درصد است. سولفورزدایی حرارتی علاوه بر حذف سولفور، باعث افزایش عدد اکتان و کاهش چگالی نفتا می شود. اما این فرآیند دارای معایبی نظیر تولید آلاینده های جانبی مانند کک و قیر، تخریب کاتالیست ها و کاهش بازده سوخت است.

سولفورزدایی هیدروژناسیون

سولفورزدایی هیدروژناسیون یک فرآیند شیمیایی است که در آن نفتا با حضور گاز هیدروژن و در دما و فشار بالا (حدود 400-300 درجه سانتی گراد و 60-30 اتمسفر) به محصولات با زنجیره کربن طولانی تر تبدیل می شود. در این فرآیند، سولفور به صورت گاز هیدروژن سولفید (H2S) جداسازی شده و با استفاده از دستگاه تقطیر، از محصولات جدا می شود. در این فرآیند، کارایی سولفورزدایی حدود 99-90 درصد است. سولفورزدایی هیدروژناسیون علاوه بر حذف سولفور، باعث کاهش عدد اکتان و افزایش چگالی نفتا می شود. اما این فرآیند دارای مزایایی نظیر کاهش آلودگی هوا، حفاظت از موتورها و افزایش بازده سوخت است.

خلاصه

سولفور یکی از آلاینده های نفت خام و نفتا است که برای کاهش آلودگی هوا و حفاظت از موتورها باید از آن خلاص شد. برای این منظور، دو روش سولفورزدایی حرارتی و سولفورزدایی هیدروژناسیون وجود دارد. هر دو روش دارای مزایا و معایب خود هستند. بسته به نوع نفتا و نیاز بازار، پالایشگاه ها باید روش مناسب را برای سولفورزدایی از نفتا انتخاب کنند.

برای مطالعه مقالات بیشتر یا مشاهده محصولات ما می توانید از صفحات دیگر پتروپالایش نیک یزد بازدید کنید.